داستان های خارق العاده جزیره های دنیا

جزیره نفرین شده
جزیره پالمیرا آتول که در اقیانوس آرام و در جنوب جزیره کینگمن قرار دارد، با مساحتی در حدود 12 کیلومترمربع، یکی از دست نخورده‌ترین مناطق روی کره زمین است. این جزیره برای اولین بار در سال 1798 توسط کاپیتان ادموند فانینگ، که کشتی او با این جزیره برخورد کرده بود، کشف شد اما او هرگز نتوانست از این جزیره خارج شود و در همان‌جا از دنیا رفت و بعدها بقایای جسد او در این جزیره پیدا شد.

در سال 1802 کاپیتان ساول که با طوفان دریایی شدیدی مواجه شده بود، به طور اتفاقی به این جزیره رسید و چون آنجا را دست نخورده دید، فهمید که این جزیره ناشناخته بوده و بنابراین نام کشتی خود یعنی پالمیرا را روی آن گذاشت. در سال 1898 این جزیره یکی از جزیره‌های مجمع الجزایر هاوایی معرفی شد.

در سال 1974 جزیره پالمیرا به خاطر قتل خانواده مک گراهام ثروتمند اهل سان دیگو بر سر زبان‌ها افتاد. بعد از آن افراد دیگری از جمله خوان والکر و همسرش، استفان استیرنز، وینسنت بوگلیسوی و بروس هندرسون به این جزیره رفتند و هیچ گاه بازنگشتند. همین امر باعث شد تا مردم منطقه به نفرین شده بودن این جزیره اعتقاد پیدا کنند و از آن به بعد می‌گفتند هر کس به آنجا برود زنده باز نمی‌گردد.

تا اینکه در سال 1974 دو نفر در جزیره هونولولو در حالی که سوار بر قایق مسافری گراهام بودند، دستگیر شدند و به قتل افرادی که به جزیره آمده بودند، اعتراف کردند. اجساد این افراد پس از جستجو در آب‌های اطراف جزیره پیدا شد.

همچنین مردم اعتقاد دارند که گنج‌های زیادی در اطراف این جزیره وجود دارد که با کشتی دزدان دریایی به اعماق آب رفته است ولی هیچ کس تا به حال نتوانسته آنها را بیابد.

بسیاری نیز در راه پیدا کردن این گنج‌های خیالی جان خود را نیز از دست داده‌اند. در حال حاضر تنها 20 نفر از کارمندان حفاظت محیط ‌زیست به صورت نوبتی در این جزیره زندگی می‌کنند که تنها ساکنان آن هستند.

جزیره متحرک
جزیره بووت، جزیره‌ای آتشفشانی و غیر مسکونی زیر مدار قطب جنوب و دور افتاده‌ترین منطقه جهان و همچنین متحرک‌ترین جزیره در دنیا است. بیشتر این جزیره منحصر به فرد از یخ‌های شناور پوشیده شده و در بسیاری از اوقات سال به طور کلی زیر آب فرو رفته و پس از چند ماه دوباره ظاهر می‌شود.

جدا شدن تکه‌های یخ از این جزیره در فصول گرم سال و اضافه شدن به یخ‌های آن در فصول سرد، باعث تغییر مساحت جزیره در طول سال می‌شود. به همین خاطر مساحت دقیق آن هرگز مشخص نشده است.

تنها موجودات زنده در این جزیره پنگوئن‌ها، پرندگان و خزه‌های دریایی هستند. دمای این جزیره در بیشتر اوقات سال 60 درجه سانتی‌گراد زیر صفر است. برای اولین بار جزیره بووت در اول ژانویه 1739 هنگامی که از زیر آب بیرون آمده بود و درهمان زمان توسط چارلز بووت فرانسوی که با کشتی خود از آن منطقه عبور می‌کرد دیده‌ شد. آنها نام بووت را روی جزیره گذاشتند.

بووت پس از بازگشت این جزیره را به نام خود ثبت کرد اما دیگر هیچ کس موفق به دیدن جزیره نشد تا اینکه در سال 1772 بار دیگر جزیره ظاهر شده و در این زمان بود که کشتی دیگری به کاپیتانی جیمز کوک به نزدیکی آن رسید. اما آنها متوجه جزیره نشدند و فکر کردند که این تنها یک تکه یخ بزرگ شناور روی آب است و به همین دلیل از نزدیک شدن به آن امتناع کردند.

این جزیره آن قدر به زیر آب رفته و بیرون می‌آید که حتی برای گرفتن عکسی ماهواره‌ای از آن ماه‌ها زمان صرف شد. تمام کسانی که از اقیانوس آرام عبور می‌کنند، خواستار دیدن این جزیره متحرک از نزدیک هستند. آنها می‌دانند که شاید این جزیره امروز روی آب باشد، اما فردا نتوان اثری از آن پیدا کرد.

 

جزیره دلپذیر
جزیره نائورو که در اقیانوس آرام و مجمع الجزایر میکرونزیا قرار گرفته، با 21 کیلومتر مربع مساحت سومین کشور کوچک جهان است. اولین ساکنان این جزیره میکرونزی‌ها بودند که در حدود 3000 سال پیش به آنجا مهاجرت کردند و در این جزیره ساکن شدند. آنها در کل 12 خانواده بودند. نام نائورو نیز از زبان آنها گرفته شده و به معنی «من به ساحل می‌روم» است.

جان فرن، کاپیتان انگلیسی که به شکار نهنگ علاقه شدیدی داشت، اولین اروپایی‌ای بود که در سال 1798 از این جزیره دیدن کرد و نام آن را جزیره دلپذیر گذاشت. از آن تاریخ به بعد بود که اروپاییان به این جزیره قدم گذاشته و رفته رفته بیماری‌ها و مشکلات شهری را با خود به این جزیره آوردند. بر اثر بیماری‌هایی که شهرنشینان با خود به آنجا منتقل کرده و باعث مرگ و میر بومیان شدند، تعداد آنها از 1400 نفر به 900 نفر رسیده و بقیه آنها نیز برای زندگی بهتر و پیدا کردن شغل و درآمد به شهرهای اطراف مهاجرت کردند.

از آن به بعد این جزیره مکانی شد برای بیمارانی که مریضی آنها درمانی نداشت. این جزیره که از صخره‌های فسفاتی ساخته شده بود، پس از جنگ جهانی دوم محل مناسبی برای معدنچیان شد و هم اکنون در گوشه و کنار این جزیره کوچک معادن مختلفی دیده می‌شود.

 

 

جزیره گینسی
جزیره بیشاپ، یک جزیره صخره‌ای بسیار کوچک و غیر مسکونی است که به خاطر داشتن یک فانوس دریایی در میان آن معروف است. این جزیره به عنوان کوچکترین جزیره دنیا که دارای یک بنا نیز می‌باشد، در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده و در شمال اقیانوس اطلس و در نزدیکی انگلستان قرار دارد.

ارتفاع این فانوس دریایی که در سال 1847 ساخته شد، 49 متر است. نام این فانوس دریایی ترینیتی است. سازنده ترینیتی جیمز والکر بود که سال‌ها برای طراحی و ساخت آن زحمت کشید اما تا سال 1858 این فانوس حتی یک بار هم روشن نشد.

در پنجم فوریه 1850، فانوسی که با این همه تلاش ساخته شده بود بر اثر یک طوفان سهمگین تخریب شد و والکر برای بار دوم آن را در سال 1851 از نو و با مشکلات زیادی که با آن مواجه بود، از قبیل شیب زیاد صخره‌ها، سنگ‌های لغزنده و فرو رفتن مقدار زیادی از جزیره در زیر آب در هنگام جزر و مد ساخت.

در سال 1901 یک کرجی کوچک با صخره‌های این جزیره برخورد کرد و صاحب آن جان خود را از دست داد. در سال 1907 نیز کشتی آدمیرال شاول در نزدیکی جزیره غرق شد و آدمیرال توانست با رساندن خود به جزیره بیشوت، جانش را نجات دهد ولی چون نتوانست راه فراری از جزیره پیدا کند در آنجا از دنیا رفت. کشتی او در سال 1967 در نزدیکی این جزیره پیدا شد.

این جزیره جای مناسبی برای تبعید کردن زندانیان خطرناک بود، به طوری که آنها را تنها با مقدار کمی آب و نان به این جزیره می‌فرستادند تا به تنهایی زندگی کرده و از گرسنگی و تشنگی جان خود را از دست بدهند.

 

 

جزیره دورافتاده
جزیره تریستان دی چانها با 2816 کیلومتر مربع مساحت و 272 نفر جمعیت، دور افتاده‌ترین نقطه مسکونی در جهان است. این جزیره در اقیانوس اطلس و در نزدیکی آفریقای جنوبی قرار گرفته و با آمریکای جنوبی 3360 کیلومتر فاصله دارد. این جزیره برای اولین‌بار توسط تریستائو دی چانها اهل پرتغال کشف شد و او نیز نام خود را روی جزیره گذاشت. در دهه 1800 این جزیره به مستعمرات انگلستان افزوده شد و از آن زمان بود که تعدادی از مردم تصمیم گرفتند در این جزیره دور افتاده زندگی کنند.

آتشفشان‌های متعددی که در دهه 1960 در این جزیره به وقوع پیوست، بسیاری از خانه‌ها را ویران کرده و جان خیلی از اهالی آن را گرفت. جمعیت 272 نفری این جزیره تنها 8 نام خانوادگی دارند و از کد پستی انگلستان استفاده می‌کنند و اگر بسته‌ای پستی داشته باشند، ماه‌ها طول می‌کشد تا به دستشان برسد.

جزیره تریستان آنقدر کوچک است که فاقد فرودگاه بوده و نزدیک‌ترین خشکی با جزیره 3218 کیلومتر فاصله دارد. این جزیره علاوه بر بومیانش، میزبان کوچکترین پرنده جهان است که قادر به پرواز نیست و در جای دیگری دیده نشده است. به دلیل خزه‌ها و جلبک‌های بسیار زیاد و صخره‌های آتشفشانی که زیر آب قرار گرفته و از روی آب دیده نمی‌شوند، نزدیک شدن به این جزیره بسیار مشکل است به طوری که تا به حال کشتی‌ها و قایق‌های زیادی در نزدیک آن غرق شده‌اند.

 

 

جزیره آتشفشانی
جزیره پیت کایرن از چهار جزیره کوچک آتشفشانی به نام‌های هندرسون، دوسی، پیت کایرن و اوئنو تشکیل شده که در جنوب اقیانوس آرام قرار دارد و از مستعمرات انگلستان است و اولین مستعمره این کشور در اقیانوسیه به حساب می‌آید.

مساحت کل این جزایر کوچک 47 کیلومتر مربع است و به همین دلیل از کوچکترین جزایر دنیا محسوب می‌شوند. این جزیره به خاطر سکونت دزدان دریایی تاهیتیئی، بسیار معروف است و با اینکه امروزه هیچ کدام از آنها زنده نیستند، اما نام خانوادگی‌شان در جزیره و مرکز آن یعنی شهر آدامز بسیار شنیده می‌شود.

این جزیره در سال 1767 توسط کاپیتان فیلیپ کرترت افسر نیروی دریایی انگلستان، کشف شد و او نیز نام خود را بر روی جزیره گذاشت اما آن را ثبت نکرد.

چندی بعد یک ماجراجوی انگلیسی به آنجا سفر کرد و پس از بازگشت جزیره را به نام خود یعنی پیت کایرن ثبت کرد. در سال 1790 اولین کسانی که در این جزیره ساکن شدند، دزدان دریایی شامل شش مرد و 11 زن و یک کودک بودند که برخی از این زن‌ها و کودکان از شهر دزدیده شده بودند یا بر اثر برخورد کشتی‌شان با جزیره و نداشتن راه فرار در آنجا ساکن شدند و از آن به بعد این جزیره مقر یاغیان شد.

کشتی آنها در سال 1957 در اعماق آب‌های اطراف جزیره پیدا شد. آمار به دست آمده نشان می‌دهد که تا سال 2008 جمعیت این جزیره 49 نفر بوده که با مرگ یک پیرمرد 88 ساله این تعداد به 48 نفر رسید.

به جز جزیره پیت کایرن سه جزیره دیگر خالی از سکنه است. این افراد از طریق ساخت صنایع دستی و پرورش زنبور عسل امرار معاش می‌کنند.