روش‌شناسی استاندارد در کوهنوردی

     مقصود از روش شناسی، شناخت و بررسی کارآمدی ها و ناکارآمدی های روش های گوناگون است. به طور کلی روش مسیرى است كه یک عالم و یا دانشمند در سلوك علمى خود طى مى ‏كند، اما روش ‏شناسى دانش دیگرى است كه به شناخت آن مسیر می‏پردازد.

    با تعرف روشن در دو پاراگراف بالا از روش شناسی، اگر بخواهیم روش شناسی استاندارد در کوهنوردی را تعریف نماییم، عبارت است از متدیست که توسط آن متد، میتوان روشهای استانداردی را برای کوهنوردی( از سطح مبتدی تا سطح عالی ) در جهت بالا بردن و یا ارتقائ علم و دانش ( علوم و فنون کوهنوردی ) کوهنوردان تدوین و در مراحل بعدی آنرا اجرا نمود.

     نکته مهم این است که روش استاندارد در ورزش کوهنوردی بر اساس نظریه های اساتید فن ( پیشکسوتان، مربیان، مدرسان، استادان دانشگاهی و ... )، نقش کلیدی دارد. حتی می توان گفت بحث روش استاندارد در کلیه ورزشها ، که ورزش را از دیدگاه علمی بررسی میکنند،  محور دیگر مباحث می باشد.

      هر روشی در کوهنوردی به مقتضای ماهیت خود، محدودیت هایی دارد. هیچ روشی به شکل مطلق خوب یا بد، کامل یا ناقص، و یا ممدوح یا مذموم نیست. همه روش ها از جهاتی دارای نقاط مثبت، و از جهاتی دیگر دارای نقاط منفی اند. این احتمال هم وجود دارد که روشی خاص در ارتباط با شرایط یا موضوعی ویژه، کارآمدی بیشتری داشته باشد.

اما سئوال اینجاست:

روش استاندارد در کوهنوردی کدامین روش است؟

 یا بعبارت بهتر، با چه متد و یا چطور میتوانیم به روش شناسی استاندارد در کوهنوردی برسیم؟

قبل از جواب دادن به سئوالات اساسی فوق در روش شناختی استاندارد در کوهنوردی، باید یک موردی برای روشن شدن اذهان کوهنوردان مشخص و معین گردد،

بعبارتی، فردی که علاقمند به کوه و کوهستان هست، بایستی مشخص کند، که نسبت به مقوله کوه چه دیدگاهی دارد؟

آیا او از منظر قهرمانی به کوه می نگرد؟

آیا او کوهنوردی را بعنوان تفریح و تفرج می بیند؟ و بدین صورت کوهنوردی را قبول دارد؟

آیا او به کوهنوردی از دریچه گلگشتی، نگاه میکند؟

آیا در قاموس او، مقوله قهرمانی در کوه کاملا ملتفی است؟ و جنبه های قهرمانی در کوهستان را با کوه و کوهستان در منافات میبیند؟ وبدین سان سرآغاز ارزشی شدن ضدارزشها در ورزش کوهنوردی را به آن ربط میدهد؟

و آیا رفتن فرد به کوه فقط و فقط بخاطر توصیه های پزشکش میباشد؟

آیا او شکست خورده دیگر ورزشهاست؟ و حالا آمده تا عقده های روانیش را در این ورزش خالی سازد؟

آیا رابطه کوه و کوهنورد برای او، رابطه مرید و مرادی است؟

 

آیا....

تمامی پرسش های فوق و بسیار پرسش های دیگر نانوشته بستگی به نوع و روش کوهنوردی، شخص دارد، اینکه کوهنوردیش را چگونه آغاز کرده، با چه کسانی به کوه زده، شروع کوهنوردیش با برادر بزرگ و یا پدر و... بوده، نقش دوستانش در روند شکلگیری کوهنوردیش به چه صورتی بوده، چه دیدگاهی به او دادند، تاثیر گروه کوهنوردی، هیات کوهنوردی و یا سیاستهای فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی بر روی اندیشه های فردی، شخص چقدر بوده، اینها و بسیار مواردی که ذکر نکردم، می تواند روشی برای نوع کوهنوردی شخص را فراهم آورده و مسیر کوهنوردیش را مشخص نماید، نتیجه اینکه این روش درست است یا درست نیست، بستگی به جریانات و دیدگاههای فرد و افرادی که روندش را بررسی میکنند، دارد.

پس با این حساب:

معیار یا معیارهای روش شناسی استاندارد در کوهنوردی چیست؟

چه کسانی باید این معیارها را بنویسند؟

آیا اساسا نوشتن معیارها در کوهنوردی میتواند کمکی به روش شناسی استاندارد در کوهنوردی بکند؟