گزارشی از راپ سوئینگ معلولان در دره هملون

به گزارش بزنیم بیرون ،  باوری های ماجراجو (باما) با اطلاع از افتتاح ورزشی نو و خاص در دره هملون واقع در میگون (شمیرانات) صبح زود پاییزی  روز ۱۸ مهر ماه سال ۹۳ عازم این منطقه زیبا شدند. با هماهنگی های انجام شده تیم اجرا آماده مواجه شدن با افرادی با محدودیت های جسمی حرکتی بودند و موارد لازم از جمله الاغ برای حمل افراد از دره هملون به منطقه پرش و وینچ برای بالا کشیدن آنها تدارک دیده شده بودند. عبور از دره صعب العبور با چالش های زیادی همراه بود و افراد زیادی برای کمک در دره از طرف تیم اجرا حضور داشتند.

مسیر سخت و دشوار که گاها با خطراتی نیز همراه بود با شوخی ها و خنده اعضای باما و تیم اجرا طی شد و افراد تیم به محل پرش رسیدند. دره ای با دیواره های عمودی و سنگی که با یک تیرول ۱۰۰ متری بهم وصل شده بودند و در بالای یکی از دیوارها ها کارگاه پرش برپا شده بود. پس از برگزاری مراسم افتتاحیه این ورزش و پرش چند نفر از افراد نوبت به اعضای باما رسید و آنها یکی پس از دیگری با استفاده از وینچ به محل پرش در ارتفاع ۸۰ متری منتقل شدند و پرش خود را انجام دادند که با سوت و تشویق افراد حاضر در محل همراه بود که هیجان پرش را دو چندان می کرد. فضای دره پر از شور و نشاط بود و هیجان پرش در همه جا پخش شده بود.

سعید ضروری که اولین پرش را به دلیل معلولیت جسمی حرکتی شدید بصورت تندم (دو نفره) انجام داد معتقد است: "باورم نمی شد در ایران بتوانیم دست به چنین کاری بزنیم و همیشه کلیپ های گورج سوینگ۱ را در شبکه های اجتماعی می دیدم و وقتی خودم را در استانه پرش یافتم باور کردنی نبود که در منطقه ای  نزدیک به تهران بشود چنین فعالیت پر هیجانی را تجربه کرد، همراهی تیم اجرا با سرپرستی احسان سلحشور فوق العاده بود  و روز فراموش نشدنی برای همه ما رغم خورد"  نفر بعدی حسین حاجی ها بود که با جرأت و جسارت فوق العاده اش به محل پرش منتقل شد و با پرشی عالی و با جیغ فراوان این لحظه را در زندگی ماجراجویانه خود ثبت کرد.

محمد مقدم شاد بصورت VIP و بدون شمارش معکوس از ارتفاع ۸۰ متری حرکت پاندولی خود را به شعاع ۱۰۰ متر انجام داد که غافلگیرانه بود. 

آزاده مهدوی که معرف این برنامه بود و  هماهنگی ها را بر عهده داشت پرش خود را در گرگ و میش هوا انجام داد که می گوید: "  تجربه لحظه سقوط تجربه ای بسیار ناب و نو بود که پیش از این طعم آن را نچشیده بودم. برای لحظاتی هیچ واکنشی نمی توان نشان داد، و حتی مرگ برایمان بدیهی می نماید. واقعا زیباست. زیبایی ای که فقط در سایه پیروی از امیال ماجراجویانه لمس و درک خواهد شد".

باوری ها توانستند ثابت کنند به باورهای خود ایمان دارند و اجازه نمی دهند محدودیت های جسمی حرکتیشان مانع زندگی پویا و پرهیجانشان شود.