آرامگاه یعقوب لیث صفاری

بنای آرامگاه یعقوب لیث صفاری دارای یک ورودی است که سطح داخلی آرامگاه را از سطح بیرونی آن جدا می‌کند. در اطراف بقعه، قبرستان وسیعی با سنگ قبرهای قدیمی دیده می شود که نشانی از تاریخ کهن این بنا است. همچنین، زمین‌های زراعی، برنج کاری و درختان اطراف بنا، زیبایی این جاذبه را چند برابر کردند.

متاسفانه این روزها، توجه کافی به این جاذبه ارزشمند نمی شود و در نتیجه آرامگاه یعقوب لیث وضعیت مناسبی ندارد. برای مثال، در درب ضریح آهنی مقبره از چوب صندوق میوه برای اتصال بخش های مختلف استفاده شده و روی آجرها و دیوار قدیمی آرامگاه نیز میخ هایی زنگ زده به چشم می خورد.

نخستین بار فردی به نام یعقوب لیث صفاری، زبان پارسی را پس از ورود اسلام به ایران دوباره به عنوان زبان رسمی کشور اعلام کرد و تلاش های بسیاری برای خروج بخش هایی از ایران از دست خلیفه عباسی نمود و سرانجام در سال 165 هجری قمری در شهر جندی شاپور دزفول درگذشت.

این بقعه، در دوره سلجوقی تشکیل شده و ایوان بزرگ شمالی آن مربوط به دوره ی تیموری بوده که در دوره قاجاریه به این ایوان بسته شده و در اصلی بنا در آن تعبیه شده است.

محوطه بیرونی آرامگاه یعقوب لیث صفاری، با وجود وسعتی که دارد، برای ایجاد سفره‌خانه‌های سنتی، غرفه برگزاری نمایشگاه های فصلی و مغازه‌هایی برای نمایش صنایع‌دستی می تواند مناسب باشد که در نتیجه باعث اشتغال زایی برای اهالی منطقه و توسعه گردشگری می شود.

بنای آرامگاه یعقوب لیث صفاری، یک چهار طاقی با گنبدی دندانه دار و مخروطی است، که معماری آن تلفیقی از معماری ایرانی و رومی می باشد و سازه اصلی از خشت خام بوده و نقوش برجسته با ملات گچ و خاک در آن مشاهده می شود. همچنین، گنبد اصلی بقعه به صورت دو پوسته و الهام گرفته از شکل تنه نخل می باشد.

مردم محلی معتقدند که حدود ۲۰ الی ۲۵ سال قبل، کتیبه‌ای به خط عربی قدیم بر روی دیوار گنبد این جاذبه وجود داشته و در آن اسم یقعوب لیث سردار بزرگ و نخستین شهریار ایرانی (پس از اسلام) به روشنی نوشته شده بوده.

با توجه به وضعیت آب و هوایی استان خوزستان، فصل های خنک سال، زمان مناسب‌تری برای بازدید از جاذبه های این استان هستند.

این جاذبه به شماره ثبت ۲۵۵۰ به عنوان یکی از آثارملی ایران به ثبت رسیده است.