روستای ارنگه البرز

روستای ارنگه شامل روستاهای: گوراب، ابهرک، سیجان، سرزیارت جی .چاران وخور می‌باشد که به مجموعه آنها ارنگه و به مرکز آنها ارنگه بزرگ می‌گویند.

ارنگه از دیر باز مرکز حکومتی منطقه بوده و بخش آسارا یکی از توابع ارنگه بوده و در اسناد ثبتی آن به عنوان دهستان ارنگه جزو منطقه ۵ تهران درج گردیده که متاسفانه به دلیل غفلت و عدم پیگیری بخش به نام آسارا نامگذاری گردیده است جالب است بدانید در سال ۱۳۰۴ کرج ۲ میلیون نفری فعلی تنها ۸۰۰ نفر جمعیت داشته حال آنکه ارنگه بزرگ به تنهایی دارای ۴۹۸ نفر جمعیت بوده است.

در زمان قدیم مردم روستا با کشاورزی و کاشت گندم و جو امورات زندگی خود را می گذراندند اما کم کم کاشت گندم و جو جای خود را به کاشت میوه ها داد. مردم به کاشت زردآلو، گلابی، آلو، ازگیل، گردو، آلبالو، گیلاس و سیب پرداختند. سیب ارنگه هم بسیار معروف بوده. در حال حاضر هم مردم همین باغ های میوه را دارند اما به دلیل کم بودن درآمد مردم به تهران و کرج مهاجرت نموده اند.

مردم روستا در قدیم علاوه بر کشاورزی به دامپروری هم می پرداختند اما دامپروری وسیله امرار معاش نبوده بلکه فقط برای تأمین نیاز های خود شان به این کار می پرداختند. جالب است بدانیم که ارنگه در زمان رضا شاه محل استقرار نائب حکومت بوده و از آنجا می توانستد تا گچسر را زیر نظر بگیرند. در زمان تصمیم گیری های مهم مردان و اعضای انجمن که بعد از انقلاب شورا نامیده شد در خانه کدخدا یا مسجد جمع می شدند.

این روستا از نظر آب و هوایی دارای آب و هوای معتدل می باشد، این خطه بسیار سرسبز می باشد، روستا روی دامنه یک کوه ساخته شده است و می توان آن را جزء روستاهای با مساکن فشرده و نا منظم به حساب آورد. در ابتدای ده گورستان وجود دارد. دلیل واقع شدن آن در ابتدای روستا را اهالی ده نمی دانستند شاید به دلیل این بوده که احترام زیادی برای اموات قائل بودند.

پس از گورستان و غسالخانه باغ ها وجود دارند و پس از باغ ها به خانه ها می رسیم. در پایین ده یک رودخانه فصلی به چشم می خورد که با آب شدن برف ها و بارش باران در بهار و اوائل تابستان دارای آب می باشد. این رود خانه در قدیم در زمستان هم دارای آب بوده و اهالی روستا با شکستن یخ روی سطح آب رودخانه از آن جهت آب کشیدن لباس ها و شستن ظروف خود استفاده می کردند. خانه های قدیمی معمولا از کاه گل و چوب و سنگ رودخانه ساخته شده اند. از چوب برای ستون ها و در سقف استفاده می کردند. روی دیوار های داخلی هم با گل سفید اندود شده است.

برای دسترسی به این روستا پس از ورود به جاده چالوس از کرج در کیلومتر 18 سمت راست تابلویی وجود دارد که شما را به این روستا هدایت می کند. جاده مذکور با شیب تندی از جاده چالوس جدا شده و به سرعت ارتفاع گرفته، پس از حدود 2 کیلومتر با تقریبا مسطح شدن جاده دو راه در پیش رو دارید:

اول: راه سمت چپ که باز هم شما را بالاتر برده و به منتهی الیه شمال روستا شما را هدایت می کند. محل پارک خودرو شما در نزدیکی قبرستانی باستانی است. اولین نکته ای که باید رعایت کنید لزوم رعایت شئونات و پاکیزگی است چرا که افراد محلی دل خوشی از افرادی که این موارد را رعایت نکرده اند ندارند! فبرستان ارنگه قدمتی چند هزار ساله دارد و به راحتی میتوانید سنگ قبرهایی با قدمت چند صد سال که هنوز توسط سارقین آثار باستانی به یغما برده نشده اند را ببینید.

دوم: در سمت شمال قبرستان و در واقع حد فاصل باغها و کوه (تپه) جاده ای ماشین رو وجود دارد برای دسترسی محلی که معمولا برای غیر ساکنین قابل اسفاده نیست. ولی بصورت پیاده پس از حدود 500 متر پیاده روی به انتهای غربی روستا و پرتگاهی ترسناک می رسید. اولین چیزی که توجه شما را به خود جلب میکند صدای مهیب آب آبشار خور است. درصورتی که با احتیاط به چند قدمی پرتگاه نزدیک شوید در امتداد جنوبی این دره آبشار را مشاهده خواهید کرد و مسیر رودخانه منتهی به آبشار در واقع از سمت جنوب روستاست که پس از دور زدن به این دره منتهی میشود. برای دسترسی به زیر آبشار در فصل تابستان میتوان از نیمه راه خروجی ارنگه از طریق پاکوب کوچکی وارد دره (هفت چشمه) شد و به آبشار دسترسی داشت (یا از طریق روستای سیجان). مسیر دسترسی به بالای آبشار (خیلی با احتیاط) از طریق ادامه لبه دره به سمت جنوب و نهایتا جایی که مسیر رودخانه شرقی-غربی میشود است البته در این مسیر اندکی دست به سنگ هم لازم است اما جاده آسفالته که به راست میرود وارد بافت ده شده و میتوان از قدم زدن در حاشیه باغها در سمت غربی روستا، ادامه دادن مسیر رودخانه و یا صعود به قله 3100 متری قبله (یا قله پورا) لذت برد.