غار پبده لالی

غار پبده، از غارهای آهکی ایران و جاذبه های شناخته شده در استان خوزستان است که طول آن حدود 103 متر، طول‌ نخستین دهانه ورودی 40/5 متر با 3 متر ارتفاع و طول دهانه‌ دوم، 10/1 متر و ارتفاع آن 10/3 متر ‌است.

در بهار سال 1949 پروفسور گیرشمن، برای نخستین بار در ایران، بقایایی از انسان عهد هزاره چهاردهم قبل از میلاد را در حفاری غاری در(تنگ پبده) در کوه های بختیاری واقع در اطراف شهرستان لالی کشف کرد.

انسان در آن دوره، یک نوع ظرف سفالین ناهموار را که به طور ناقص پخته بود به کار می برد و ابزارهای ابتدائی شکار را هم ساخته بود و در سوراخ هایی که در جوانب پر درخت کوه ها حفر می شد و به وسیله شاخه های درختان مسقف می گردید، زندگی می کرد یا غالبا در یکی از غارها و پناگاه های سنگی بسر می برد.

از ویژگی های این غار می توان به وجود سنگ‌چین‌های درون آن اشاره کرد كه به نظر دست‌ساز می‌رسد. همچنین، حفره‌ای بزرگ در كف میانه‌ غار قرار دارد كه حوضچه‌ای را به وجود آورده و احتمالا كاربرد آن در گذشته به عنوان آب‌انبار بوده است.

هنگام بازدید از این غار، زیبایی های آن توجه شما را جلب خواهد کرد. در ابتدا باید از دهانه كوچك آن عبور کنید تا به تالار بزرگی با سقف گنبدی برسید. دیوارهای این گنبد، سفیدرنگ است كه خال‌های منظم مشكی‌رنگ، رویش نقش بسته‌، درست همانند پارچه سفیدی كه رویش پولک ریخته باشند.

از در غار 90 متر كه به درون بیایید، به یك حفره‌ هوایی با حدود 28 متر طول می‌رسید. دهانه‌ نخست تا دهانه‌ دوم غار شش متر از یكدیگر فاصله دارند و كمترین عرض غار پبده 6 متر و بیشترین عرض آن 70/19 متر است. همچنین، كمترین ارتفاع تالار اصلی 2 متر و بیشترین بلندای آن 28 متر است.

با توجه به وضعیت آب و هوایی استان خوزستان، فصل های سرد سال زمان مناسب تری برای بازدید از این جاذبه خواهند بود.

غار پبده در گستره‌ای عشایری و در مسیر آبشار "آرپناه" و كوه انبار سفید و فاصله 1900 متری از سطح دریا خودنمایی می کند. همچنین، بهتر است بدانید نام "پبده" كه بر روی این غار گذاشته‌ شده‌، از نام طایفه‌ای می‌آید كه در روزگاران گذشته در این گستره زندگی می‌كردند.

انتهای غار، یک سقف گنبدی خاص به صورت سنگ یک پارچه سفید از جنس خارا با روکش سفید گچی وجود دارد که تشکیل خال های منظم بی شباهت به نشیمن گاه خفاش ها و یا پوست پلنگ نیست.

در یكی از بخش‌های این غار كودهای حیوانی بر روی هم فشرده شده كه ضخامت آن حدود 40 سانتی‌متر بوده که ممكن است با پاكسازی این كودها، بتوان به یافته‌های باستان‌شناسی بیشتری دست پیدا كرد.