مسجد جامع دزفول

از نکات خاص و ویژه ی این مسجد می توان به بانگ موذن که از گلدسته های آن برای فرا خواندن نمازگزاران اجرا می شود.

با توجه به وضعیت آب و هوایی خوزستان، فصل های بهار و زمستان زمان مناسبی برای بازدید از جاذبه های این استان هستند.

مسجد جامع دزفول، که به عنوان قدمت دار ترین مسجد دزفول معرفی می شود، همه ساله مورد توجه بسیاری از گردشگران و زائران قرار می گیرد.

در مورد تاریخچه این مسجد، باید بگوییم که ساخت آن بین قرون سوم و چهارم هجری قمری و به سبک معماری دوران ساسانی انجام شده است. همچنین، کار بازسازی و مرمت این بنا به دوره های صفویه و قاجاریه بر می گردد.

بنای مسجد جامع دزفول در یک طبقه ساخته شده و دارای صحنی بزرگ است. بنای اصلی و هسته اولیه مسجد که سنگی می باشد در جبهه جنوبی قرار دارد. دیوارهای مسجد بسیار قطور و در وسط آن شبستانی با ۲۰ ستون سنگی به چشم می خورد و جای شمعدان نیز در آن تعبیه شده است.

برای ساخت دیوارهای مسجد، از آجر و برای ساخت ستون ها، از سنگ های چهار تراش و برای ساخت دیوارها و ستون های باربر از ملات ماسه و آهک استفاده شده است. محراب مسجد با تزئیناتی چون گچبری های ظریف و زیبا در وسط شبستان قرار گرفته که در مجاورت آن منبری سنگی با ده پله خودنمایی می کند و دو طرف منبر گلدسته های کوچک و سفید رنگی به چشم می خورد.

هنگام بازدید از این مسجد شاهد ایوانی که در وسط بنا قرار گرفته و در دو طرف خود، گلدسته هایی به ارتفاع ۱۵ متر دارد، خواهید بود که تزئینات خیره کننده ای چون کاشی کاری، زیبایی آن را دو چندان می کند. نوع سقف های این مسجد، سنتی و تلفیقی از طاق، تویزها، کلمبوها و طاق گهواره ای است و سقف ایوان اصلی بنا با کاربندی و آجرهای رنگی جدا و ۴ تیپ متنوع دارد.

در بخش دیگری از مسجد جامع دزفول، شوادانی عمیق با مساحت ۲۰۰ متر که دارای ۲۵ پله و اتاق های کوچکی در وسط پلکان است، دیده می شود که درب ندارد و در اصلاح به آن ها کت گفته می شود. همچنین، برای تهویه هوای شوادان مسجد دو روزنه وجود دارد که از ویژگی های معماری دزفول در بناهای تاریخی و بافت قدیم دزفول است و دزفولی ها آن را “دریزه” می نامند. درب ورودی شوادان مسجد در صحن اصلی آن قرار داشته و از قدیم برای استراحت نمازگزاران در تابستان های گرم خوزستان مورد استفاده قرار می گرفته است.

از ویژگی های مسجد جامع دزفول، می توان به ثبت آن در تاریخ 29 آذر سال 1316 با شماره 287 به عنوان یکی از آثار ملی ایران اشاره کرد.